برای رامین رضاییانی که دیگر پخته شده؛ ممکن است محبوب‌تان نباشد، اما نمی‌توانید حرفه‌ای‌گری او را زیرسوال ببرید!

به گزارش صبح فوتبالی :

نها از دل تجربه، آزمون و رنج است که روح انسان قوی می‌شود، جاه‌طلبی شکوفا می‌گردد و موفقیت به دست می‌آید. - هلن کلر

اختصاصی طرفداری - رامین رضاییان را شاید بتوان یکی از ویژه‌ترین چهره‌های فوتبال ایران در دهه اخیر دانست؛ بازیکنی که فراتر از عملکرد درون زمین، مسیر پر فراز و نشیب، تغییرات شخصیتی و بلوغ حرفه‌ای‌اش، او را به سوژه‌ای جذاب برای تحلیل و بحث تبدیل کرده است. رضاییان از روزی که پیراهن راه‌آهن را کنار گذاشت و با علاقه به شماره ۲۷ به پرسپولیس پیوست، خیلی زود جای خود را در دل هواداران باز کرد. او بخشی از نسل طلایی پرسپولیس در اواسط دهه ۹۰ بود؛ نسلی که پر از ستاره‌های جوان و باکیفیت مثل مهدی طارمی، محسن مسلمان، فرشاد احمدزاده، علی علیپور، صادق محرمی، احمد نوراللهی، علیرضا بیرانوند و البته رامین رضاییان!

کدام هوادار پرسپولیس حاضر نیست یک‌بار دیگر بازی این تیم را تماشا کند؟!

اما چیزی که رامین را از خیلی از آن‌ها متمایز می‌کرد، نه فقط قدرت فنی و دوندگی‌های بی‌امانش در سمت راست زمین، بلکه حواشی گسترده‌ای بود که او را بارها و بارها در معرض قضاوت قرار داد. از مدل عکس‌های جنجالی در فضای مجازی گرفته تا حواشی مهمانی‌هایی که خبرهایش در شبکه‌های اجتماعی درز پیدا می‌کرد یا ماجرای عجیب انتقال به ریزه‌ اسپور همراه با طارمی و محرومیت‌های بعدی‌اش، همه و همه بخشی از پازل رامینِ آن سال‌ها بود. رابطه پر فراز و نشیبش با برانکو ایوانکوویچ هم بر این تصویر پر از حاشیه دامن زد.

شاید سیاه‌ترین قاب کارنامه رامین رضاییان ...

با خروج از پرسپولیس، رضاییان راهی فوتبال اروپا و سپس لیگ قطر شد. حضور در اوستنده بلژیک، و تیم‌هایی مثل الشحانیه، السیلیه و الدحیل، بخش تازه‌ای از دوران حرفه‌ای او بود. در این مدت او به مدت چندماه یک‌بازی هم انجام نداد اما توانست جایگاهش در ترکیب تیم ملی برای جام جهانی ۲۰۱۸ را تضمین کند؛ هرچند دعوت نشدن وریا غفوری در آن زمان باعث جنجال‌ها و اعتراضاتی شد، اما نمایش رضاییان در جام، قابل دفاع بود.

می‌توان گفت که رامین رضاییان در آن سال‌ها رقابت با وریا غفوری برای پست دفاع راست تیم ملی را برنده شد.

با بازگشت به ایران، ابتدا یک نیم‌فصل قابل قبول در پرسپولیس داشت و سپس به سپاهان پیوست. دو فصل درخشان از لحاظ آماری و عملکرد فردی در این تیم به همراه کسب یک جام حذفی، ما را وادار کرد که بهتر از قبل بدانیم رامین رضاییان هنوز زنده است! اما انتقال او به استقلال، اوج جنجال‌ها بود؛ تصمیمی که با واکنش‌های شدید هواداران پرسپولیس همراه شد. با این حال، رامین بدون بی‌احترامی بدون کل‌کل‌های کودکانه و بدون توهین، مسیرش را ادامه داد. قسم به شرافت خورد تا برای استقلال تمام توانش را بگذارد. همین اتفاق افتاد؟ بله.

فصل گذشته، در حالی‌که استقلال یکی از بدترین فصل‌های خود در جنبه‌های زیادی را تجربه می‌کرد، رضاییان با ثبت ۱۳ گل در مقام یک مدافع راست، نه‌تنها بهترین بازیکن تیمش شد، بلکه آماری تحسین‌برانگیز ثبت کرد. او در زمین رهبر بود، در رختکن حامی و در رسانه‌ها یک چهره حرفه‌ای و متین. البته شایعاتی برای درگیری‌های او و سیدحسین حسینی وجود داشت اما به آتش رسانه‌ای تبدیل نشد.

مصداق روشن این بلوغ، مصاحبه تحسین‌شده‌اش در برنامه فوتبال برتر با محمدحسین میثاقی بود؛ جایی که بدون فرافکنی، بدون تیکه انداختن و بدون دامن‌زدن به هیچ حاشیه‌ای، با احترام درباره همه صحبت کرد؛ در بخشی از گفت‌وگو با میثاقی، رضاییان بار دیگر نشان داد که چطور می‌شود در اوج حساسیت و زیر ذره‌بین رسانه‌ها، رفتار حرفه‌ای داشت. او در برابر سوالاتی که می‌توانستند به‌راحتی او و تیمش را وارد حاشیه کنند، با خونسردی و احترام پاسخ داد.

در مورد پرسپولیس، باشگاهی که زمانی برای آن با جان و دل بازی می‌کرد و اکنون رقیب مستقیم تیم فعلی‌اش محسوب می‌شود، بدون کوچک‌ترین بی‌احترامی صحبت کرد. نه به گذشته‌اش پشت کرد، نه برای اثبات وفاداری به استقلال، حرفی علیه تیم سابقش زد. این رفتار، برای فوتبالیستی که از هر دو سوی ماجرا زیر فشار است، نه‌تنها تحسین‌برانگیز بلکه آموزنده است. وقتی نوبت به صحبت درباره سپاهان رسید، تیمی که پس از بازگشت به ایران روزهای خوبی را با آن تجربه کرد، باز هم با ادبیاتی کاملاً حرفه‌ای صحبت کرد. نه گلایه‌ای، نه کنایه‌ای، بلکه با ادای احترام کامل از دوره حضورش در این تیم یاد کرد. درباره تراکتور و هوادارانش نیز با لحن بسیار محترمانه‌ای صحبت کرد؛ رفتاری که نشان داد برای او مهم نیست مقابل چه تیمی بازی کرده، بلکه شأن فوتبال و مخاطب برایش اولویت دارد.

رامین رضاییان: اگر در جام حذفی قهرمان نمی‌شدیم نمی‌توانستم در چشم هواداران استقلال نگاه و با این تیم تمدید کنم

 اما شاید مهم‌ترین بخش، جایی بود که صحبت به امیر قلعه‌نویی و تیم ملی کشیده شد؛ جایی که خیلی‌ها انتظار داشتند رامین از دعوت‌نشدنش انتقاد کند، به خصوص در شرایطی که بازیکنانی هم‌سن یا حتی با عملکرد ضعیف‌تر در اردوهای تیم ملی حاضرند. اما رضاییان از فرصت استفاده نکرد تا فضای تیم ملی را علیه کسی متشنج کند. با لحنی متین و بدون گلایه، تنها گفت که تلاشش را برای حضور در جام جهانی ۲۰۲۶ ادامه خواهد داد حتی اگر هم خود او و هم ما بدانیم شانسش برای کسب این مهم بسیاراندک است.

رضاییان امروز نه‌تنها بازیکنی پرتلاش در زمین است، بلکه فراتر از آن، نقش بزرگی در حفظ انسجام تیمی ایفا می‌کند. اگر از بازیکنان خارجی دعوت به حضور در ایران می‌کند، نه به‌عنوان دخالت، بلکه به‌عنوان کمک به تیمی است که حالا در آن محبوب شده و می‌خواهد محبوبیتش را با عملکرد، رفتار و تعهد حفظ کند. شاید برای پرسپولیسی‌ها، رامین دیگر محبوب نباشد؛ چون از تیمشان جدا شده و به تیم رقیب رفته است. اما برای هر ناظر منصفی، واضح است که رضاییان سال‌هاست با کلام و رفتار حرفه‌ای فوتبالی‌ و غیرفوتبالی‌اش، نماینده نوعی از کنش و واکنش کم‌یاب در فوتبال ایران است. حتی اگر بخشی از این رفتارها نمایشی باشد، باز هم در مقایسه با توهین‌ها، فحاشی‌ها و حرکات غیراخلاقی برخی دیگر، بسیار ارزشمندتر است.  رامین رضاییان حالا یک فوتبالیست ۳۵ ساله‌ است، در آستانه پایان دوران بازی‌اش، اما با ذهنی که بیشتر از همیشه به بلوغ رسیده؛ ذهنی که به جای ساختن حاشیه، دنبال ساختن مسیر است. و شاید همین رامینِ امروز، چیزی باشد که فوتبال ایران برای نجات خودش، بیشتر از همیشه به آن نیاز دارد.