روسیه چرا در نبرد ایران و اسرائیل شرکت نکرد ؟ آیا در این میان سود می برد ؟

به گزارش صبح فوتبالی :

 چرا روسیه در قبال ایران پا پس می‌کشد؟

در بحبوحه افزایش تنش‌ها میان ایران و محور آمریکا-اسرائیل، واکنش روسیه بار دیگر چهره محتاط و پیچیده سیاست خارجی این کشور را به نمایش گذاشته است. در حالی که مسکو به‌صراحت حملات آمریکا و اسرائیل را محکوم می‌کند و بر «همبستگی استراتژیک» با تهران تأکید دارد، همچنان از ورود به هرگونه حمایت نظامی آشکار از ایران پرهیز می‌کند. این دوگانگی ظاهری، در واقع بخشی از یک استراتژی حساب‌شده است که چند مؤلفه کلیدی دارد:

۱. تعادل‌گرایی منطقه‌ای

روسیه تلاش دارد نقش یک بازیگر مستقل و میانجی‌گر را در خاورمیانه حفظ کند. روابط فعال با اسرائیل، تماس‌های منظم با کشورهای عربی حوزه خلیج فارس، و هم‌زمان اتحاد استراتژیک با ایران، همگی نشان می‌دهند که کرملین نمی‌خواهد با جانبداری آشکار، موقعیت پیچیده خود را در منطقه به خطر اندازد.

۲. جلوگیری از تقابل مستقیم با غرب

حمایت نظامی آشکار از ایران می‌تواند به معنای ورود مستقیم به مقابله با آمریکا و متحدانش تعبیر شود؛ چیزی که مسکو در وضعیت فعلی—با درگیری فرسایشی در اوکراین و فشارهای اقتصادی ناشی از تحریم‌ها—به‌شدت از آن پرهیز دارد.

۳. سیاست نمادین، نه عملی

کرملین در سال‌های اخیر نشان داده که گاه با اظهارنظرهای سیاسی تند، پیام‌های نمادینی به غرب می‌فرستد، اما وقتی پای اقدام عملی در میان است، وارد فاز محاسباتی و محافظه‌کارانه می‌شود. در قبال ایران نیز، این الگو به‌خوبی دیده می‌شود: صدور بیانیه‌های حمایت‌آمیز بدون ورود به تعهدات واقعی.

۴. ایران به‌مثابه اهرم فشار

روسیه ایران را بیشتر به عنوان یک کارت بازی در برابر غرب می‌بیند تا یک شریک راهبردی که حاضر باشد هزینه‌های درگیری‌هایش را بپردازد. مسکو با حفظ فاصله تاکتیکی، از روابط با تهران برای چانه‌زنی در دیگر پرونده‌ها مانند اوکراین و تحریم‌ها بهره‌برداری می‌کند.

فرانس‌24 هم در این باره نوشت:

روسیه موضعی دوپهلو گرفته ؛ با محکوم کردن حملات آمریکا و اسرائیل بر همبستگی با متحد استراتژیک تأکید می‌کند ولی وارد حمایت نظامی آشکار از تهران نمی‌شود.

در مجموع، موضع دوپهلو و چندلایه روسیه را نمی‌توان نشانه ضعف یا خیانت به متحدان دانست، بلکه بیشتر بازتابی است از سیاست «حفظ همه گزینه‌ها» در میدانی که هرگونه خطای محاسباتی ممکن است تبعات جهانی داشته باشد. برای تهران، این رفتار شاید یادآور این واقعیت باشد که در نظم جهانیِ در حال گذار، هم‌پیمان واقعی کسی است که حاضر باشد پای هزینه هم بایستد، نه فقط در کلام.