
تیم ملی والیبال ایران در شرایطی از جام جهانی ۲۰۲۵ کنار رفت که مسیر نسبتاً همواری تا نیمهنهایی داشت. از تقابل با مصر تا جمهوری چک، همهچیز به نفع ملیپوشان بود، اما عملکرد ضعیف و از دست رفتن فرصتهای طلایی باعث شد شاگردان روبرتو پیاتزا وداعی زودهنگام و ناامیدکننده با این رقابتها داشته باشند.
تیم ملی والیبال ایران در شرایطی از جام جهانی ۲۰۲۵ کنار رفت که مسیر نسبتاً همواری تا نیمهنهایی داشت. از تقابل با مصر تا جمهوری چک، همهچیز به نفع ملیپوشان بود، اما عملکرد ضعیف و از دست رفتن فرصتهای طلایی باعث شد شاگردان روبرتو پیاتزا وداعی زودهنگام و ناامیدکننده با این رقابتها داشته باشند.
به گزارش صبح فوتبالی :
تیم ملی والیبال ایران با شکست ۳-۱ مقابل جمهوری چک از قهرمانی جهان کنار رفت؛ شکستی که دوباره یادمان آورد خوششانسی همیشه ناجی ما نیست. این بار قرعه خوب هم نتوانست افت و عقبگرد والیبالمان نسبت به لیگ ملتها را پنهان کند. روبرتو پیاتزا تحت هر شرایطی باید بماند و ساختن نسل جدید والیبال ایران را ادامه دهد، اما نتیجه این مسابقات هم باید بهصورت جدی بررسی شود.
تیم ملی والیبال ایران در مرحله یکچهارم نهایی قهرمانی جهان ۲۰۲۵ با شکست ۳-۱ مقابل جمهوری چک حذف شد؛ نتیجهای که بار دیگر نشان داد ورزش ایران همچنان از یک چرخه ناکامی رنج میبرد. اگر قهرمانی تیم کشتی در جهان را کنار بگذاریم، مدتی است طرفداران ورزش کشورمان طعم واقعی شادی و موفقیت پایدار را حس نکردهاند و این شکست تنها یک حسرت تازه به این فهرست بلندبالا اضافه کرد. انتظار میرفت تیم ملی والیبال، پس از نمایشهای امیدوارکننده در لیگ ملتها، در قهرمانی جهان بدرخشد؛ اما واقعیت کاملاً متفاوت بود. ایران از همان آغاز مسابقات در شرایطی به میدان رفت که نشانی از سرحالی و اعتمادبهنفس در تیم دیده نمیشد. شکست غیرمنتظره مقابل مصر در بازی افتتاحیه، زنگ خطر را به صدا درآورد. هرچند تیم ملی در بازی دوم تونس را شکست داد، اما پیروزی سخت و جنجالی برابر فیلیپین - تیمی با جایگاهی بسیار پایینتر در ردهبندی جهانی - نشان داد که مشکلات ایران فقط محدود به یک بازی یا یک روز بد نیست.
فیلیپین اگر میزبان نبود، قطعاً اجازه حضور در این مسابقات را پیدا نمیکرد؛ اما ایران با سختی تمام توانست از سد این تیم عبور کند و حتی این پیروزی هم با جنجال و ویدئوچک امتیاز آخر همراه بود. با این حال، قرعهای نسبتاً آسان باعث شد ایران در مرحله حذفی به جای برزیل به مصاف صربستانِ در حال بازسازی و نهچندان مقتدر برود و این شانس بزرگ را هم به لطف نمایش نهچندان قدرتمند حریف از دست ندهد. پیروزی برابر صربستان امید را زنده کرد، اما دیدار با جمهوری چک پرده آخر این مسیر بود؛ جایی که ایران با نمایشی ضعیف، پر از اشتباه و بدون تمرکز، فرصت تاریخی حضور در نیمهنهایی را از دست داد. واقعیت این است که جمهوری چک تیم ضعیفی نیست، اما نه از نظر نام و نه از نظر سابقه در سطح بزرگان والیبال قرار ندارد. این تیم حتی در ۱۸ جایگاه لیگ ملتهای والیبال هم سهمی ندارد. با این حال ایران همان فرصت کمنظیر را هم از دست داد و در روزی که مسیر تا نیمهنهایی برایش چیده شده بود، حذف شد. این یعنی حتی خوششانسی هم دیگر کافی نیست.
از سه برد ایران در این رقابتها، حتی یک برد ۳-۰ وجود نداشت و این آمار بهخوبی نشان میدهد تیم ملی در اوج آمادگی نبود. صعود به جمع هشت تیم برتر جهان اگرچه روی کاغذ موفقیت محسوب میشود، اما با نگاهی دقیقتر به عملکرد واقعی تیم، نمیتواند بهانهای برای نادیده گرفتن ضعفها باشد. تیمی که در لیگ ملتها هشتم شد و با قرعهای طلایی به جمع هشت تیم رسید، نباید خود را گول بزند؛ بلکه باید با بازنگری در برنامهها، ساختار و کادر فنی، پاسخگوی این ناکامی باشد. والیبال ایران سالها بود که به یک پوستاندازی اساسی نیاز داشت؛ پوستاندازیای که شامل تغییر نگاه به آمادهسازی، اصلاح ساختارهای مدیریتی و توجه جدی به نسل بعدی بازیکنان باشد و روبرتو پیاتزا گامهای بسیار مثبتی در ایت مسیر برداشت؛ با اینحال چنین حذفهایی نمیتواند ناامیدمان نکند. حتی در جام شگفتیها هم دیگر نمیتوان با خوششانسی به موفقیت رسید.