مورد عجیب مسئولان ایرانی و ورزشگاه آزادی

به گزارش صبح فوتبالی :

 آزادی در سال ۱۳۵۰ افتتاح شده و اگر وعده اخیر وزیر محقق شود، ۵۵ سال پس از گشایش آن، بازسازی‌اش کامل خواهد شد.

حتی خود ما همین جا هم دیگر خسته شدیم از بس در مورد کش‌دار شدن بازسازی ورزشگاه آزادی مطلب نوشتیم. منتها عیب ماجرا این است که این ورزشگاه همه دارایی فوتبال ملی و قطب‌های سنتی پایتخت به شمار می‌آید و نمی‌توان بی‌تفاوت از کنارش عبور کرد.

 دو سال است که با صرف بودجه بسیار هنگفت، بازسازی این استادیوم آغاز شده و همچنان هم پایان نیافته است. هر روز هم یک خبر ضد و نقیض جدید در این مورد منتشر می‌شود؛ یک روز می‌گویند استادیوم کلا  تعطیل خواهد شد تا بازسازی کامل شود و در این مدت سرخابی‌ها و تیم ملی باید دنبال ورزشگاه دیگری باشند، یک روز هم می‌گویند بازسازی در حین انجام مسابقات صورت می‌گیرد و از همین رو، زمان پایان پروژه به تعویق می‌افتد. خلاصه یک سرگیجه کامل در این زمینه وجود دارد و گاهی حس می‌کنیم حتی خود سیاستگذاران هم نمی‌دانند کاری که مشغول انجامش هستند درست است یا نه.

به عنوان مثال، احمد دنیامالی، وزیر ورزش و جوانان در تازه‌ترین مصاحبه‌اش گفته: «شاید احداث یک ورزشگاه جدید، از بازسازی آزادی آسان‌تر بود. هرچند هزینه بیشتری می‌برد.» او همچنین اضافه کرده تعمیرات این استادیوم تا پایان سال ۱۴۰۵ ادامه خواهد داشت. خب البته با توجه به سابقه‌ای که ما از چنین وعده‌هایی داریم، اجازه بدهید به پایان کار در همین زمان اعلام شده هم چندان خوشبین نباشیم، اما حتی اگر برنامه درست و دقیق پیش برود هم این یعنی بازسازی ورزشگاه آزادی نزدیک به ۴ سال طول کشیده که خیلی زمان زیادی است. از یاد نبریم همین ورزشگاه با امکانات نیم قرن پیش طی ۱۷ ماه ساخته شده؛ بد است که بازسازی آن در چنین عصر و دورانی، این همه به طول بینجامد و با دشواری همراه شود.

بعد هم اگر به قول آقای وزیر ساختن آسان‌تر از بازسازی است، سوال بزرگ‌مان این است که پس چرا نمی‌سازید؟ تا کی باید همه دارایی فوتبال ملی ایران همین ورزشگاه پیر و فرسوده باشد و هر چند سال یک بار هزاران میلیارد صرف بازسازی آن شود؟ آزادی در سال ۱۳۵۰ افتتاح شده و اگر وعده اخیر وزیر محقق شود، ۵۵ سال پس از گشایش آن، بازسازی‌اش کامل خواهد شد. این در حالی است که برخی کارشناسان عمر مفید ورزشگاه‌ها را بین ۳۰ تا ۵۰ سال تخمین می‌زنند و از یک جا به بعد شاید هزینه نگهداری این اماکن در مقایسه با کاربری‌شان ارزنده نباشد و به قول معروف نصرفد. 

حتی اگر فرض کنیم بهسازی آزادی لازم و منطقی بوده، این باز چیزی از ضرورت احداث یک ورزشگاه جدید کم نمی‌کند. دو سال پیش رئیس‌جمهور وقت از ضرورت ساخت فوری یک ورزشگاه آبرومند و بزرگ در تهران سخن گفت و به سرعت هم اخباری در مورد مکان‌یابی استادیوم و عقد قرارداد با چینی‌ها در این مورد به انتشار رسید. حتی در مورد گنجایش ورزشگاه هم به عدد بحث‌برانگیز ۱۲۰ هزار نفر اشاره شد، اما امروز به نظر می‌رسد موضوع به کلی فراموش شده و مسکوت مانده. خب شما که ساختن را آسان‌تر از تعمیر می‌خوانید، چرا نمی‌سازید؟ و اگر پول لازم برای انجام این کار را در اختیار ندارید، این خودش در چنین کشور ثروتمندی عذر بدتر از گناه است.

منبع:دیای اقتصاد