افتخار من این است؛ مدالم تقدیم رهبر انقلاب شد

واقعیت این است که چون در محیطی کاملاً ورزشی بزرگ شدم، مسیرم همین بود. هر بار خسته می‌شدم خانواده‌ام تشویقم می‌کردند.در سن پایین مجبور بودم وزن کم کنم. در مدرسه بچه‌ها خوراکی می‌خوردند و من فقط چند قطره آب می‌خوردم. حتی روز تولدم همه کیک می‌خوردند و من فقط نگاه می‌کردم چون وزن‌کشی داشتم. اگر خانواده‌ام نبودند هیچ‌وقت به اینجا نمی‌رسیدم.

وقتی اولین مدال طلای جهانی را گرفتید چه حسی داشتید؟

آن مدال برایم تاریخ‌ساز بود. بارها عضو تیم ملی شدم اما اعزام نمی‌شدم. روزی که در ترکیه طلا گرفتم، تمام سختی‌های سال‌ها مثل فیلم از جلوی چشمانم گذشت. همان جا فهمیدم اگر بجنگی، می‌رسی.
در بازی اول ریاض تصویری از شما با لباس خون‌آلود منتشر شد. ماجرا چه بود؟

بازی اولم مقابل حریف ازبکستانی بود. یک‌لحظه زانویم به‌صورت او برخورد کرد. بعد از پایان مبارزه، وقتی از رینگ بیرون آمدم همه تصور کردند من آسیب دیده‌ام؛ اما خون مربوط به حریفم بود.

چرا تصمیم گرفتید مدال نقره بازی‌های کشورهای اسلامی را به رهبر انقلاب تقدیم کنید؟

از ابتدا تصمیم داشتم اگر طلا گرفتم آن را تقدیم رهبر انقلاب کنم. قبلاً مدال جهانی را به پدرم و طلای آسیا را به مادرم تقدیم کرده بودم. این مسابقات هم مسابقات کشورهای اسلامی بود و دلم می‌خواست مدالم را به رهبر مسلمین جهان تقدیم کنم. ابتدا نمی‌دانستم نقره را تقدیم کنم یا نه، اما وقتی مطرح کردم و دیدم ایشان پذیرفتند، بسیار خوشحال شدم.

چطور از پاسخ رهبر انقلاب مطلع شدید؟

در کمتر از ۴۸ ساعت از بیت رهبری با من تماس گرفتند و پیام ایشان را خواندند. شوکه شدم. فکر می‌کردم اطلاع‌رسانی زمان‌بر باشد، اما خیلی زود جواب دادند. برایم ارزشمند بود که عالی‌ترین مقام کشور زحماتم را دیده‌اند. این مدال برایم از همه مدال‌ها ارزشمندتر شد.

آیا به‌صورت حضوری هم به بیت رهبری رفتید؟

بله. بعد از بازگشت به ایران به‌صورت حضوری رفتم، مدال را بردم و هدایای ارزشمندی دریافت کردم؛ از جمله یک انگشتر، سنگ مرمر از حرم امام حسین(ع) و یک جلد قرآن کریم.
هنگام تقدیم مدال، نگران هجمه‌ها نبودید؟برخی ممکن بود بگویند به‌خاطر مسائل مالی این کار را کرده‌اید.

بله می‌دانستم حاشیه خواهد داشت؛ همیشه عده‌ای منافق هستند. حرف منافقین برایم اهمیتی ندارد. وقتی رهبر کشورم پیام داده‌اند یعنی مسیرم درست است. کامنت‌های منفی هم گرفتم اما مردم کشورم بسیار حمایتم کردند و انرژی دادند. خانواده‌ام هم خوشحال شدند. همین حمایت برایم کافی بود.

حالا مسئولیت شما بیشتر شده؛ احساس می‌کنید الگوی نسل جدید هستید؟

بله، مدالم دیده شد و باید بیشتر تلاش کنم تا پرچم ایران را در مسابقات بعدی بالا ببرم.
موی‌تای ایران در ریاض با ۷ نماینده، ۴ فینالیست و ۴ مدال نقره کار بزرگی انجام داد. خواسته شما از مسئولان چیست؟

موی‌ تای رشته‌ای زیباست و در مسابقات جهانی ۱۱۰ کشور شرکت می‌کنند. اما در ایران آن‌طور که باید دیده نمی‌شود. آقای جواد نصری، رئیس انجمن، واقعاً برای این رشته زحمت کشیده و مثل پدر کنار ماست.وزارت ورزش آکادمی موی‌تای را افتتاح کرده که ارزشمند است، اما لازم است حمایت بیشتری شود. اگر موی‌تای تبدیل به فدراسیون شود و بودجه جدا داشته باشد، می‌توانیم در المپیک ۲۰۲۸ که موی‌تای به‌صورت آزمایشی حضور دارد نتیجه بگیریم.

گفته شده برخی ورزشکاران هزینه اعزام را از جیب خود پرداخت می‌کنند.

صحت دارد؟بله. چون انجمن بودجه کافی ندارد، بعضی مواقع بچه‌ها ناچارند اسپانسر پیدا کنند یا با هزینه شخصی اعزام شوند. از طرفی چون رسانه‌ها کمتر به موی‌تای اهمیت می‌دهند، اسپانسرها هم رغبت زیادی ندارند.

پس شرایط سخت است؟

بله، ما قبل از اعزام به ریاض فقط یک ماه اردو داشتیم، اما رقبا ماه‌ها در اردو بودند. اگر حمایت شویم، واقعاً می‌توانیم از بیشتر حریفان عبور کنیم.

برنامه‌های پیش‌رو تیم ملی موی تای چیست؟خرداد سال آینده مسابقات جهانی را داریم و بعد از آن بازی‌های آسیایی ناگویا که حضور موی‌تای در آن تقریباً قطعی است. از دو روز دیگر تمریناتم را زیر نظر پدرم شروع می‌کنم. تمام تلاشم را می‌کنم این‌بار مدالم طلا باشد و مردم ایران را خوشحال کنم. من از کودکی با پدرم کار کرده‌ام و همچنان او مربی من است.
صحبت‌های پایانی شما را می شنویم.

از پدر و مادرم تشکر ویژه دارم. آن‌ها در سخت‌ترین لحظات چراغ راه من بودند؛ پناهگاهی امن در برابر طوفان‌های زندگی. واقعاً والدین رفیقانی هستند که تا پایان دنیا می‌شود روی آن‌ها حساب کرد.

منبع: همشهری