چشم بسته به ناگویا نروید

اتمام بازی‌های آسیایی جوانان بحرین و ادامه رقابت‌های کشور‌های اسلامی در ریاض، تصویری از وضعیت ورزش ایران ارائه داد؛ جایی که در کنار درخشش‌ها و موفقیت‌ها، برخی رشته‌های مدال‌آور نیز عملکردی پایین‌تر از انتظار داشتند و حتی رشته‌هایی که سال‌ها امید اصلی مردم برای کسب طلا بودند، نتوانستند به مدال ارزشمند برسند.

به گزارش صبح فوتبالی :

خبرگزاری دانشجو، بازی‌های آسیایی جوانان در بحرین تمام شد و بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی هم به نیمه رسید.

همه آنچه پیش‌بینی می‌کردیم اتفاق افتاد. نیمه پر لیوان را دیدیم؛ اما هنوز نمی‌توانیم با خیال راحت به آینده امیدوار باشیم. قصد سیاه‌نمایی نداریم، خاکستری هم نه. عاقلانه‌ترین کار این است که بدون ذوق‌زدگی یا انکار، واقعیت‌ها را دقیق بررسی کنیم تا بفهمیم چه مأموریت‌ها و اولویت‌هایی، با چه ترتیبی پیش‌ روی ورزش ایران است تا بتوانیم در ناگویای ژاپن (بازی‌های آسیایی سال آینده) نمایشی آبرومند داشته باشیم.

بحرین و ریاض به ما نشان دادند که در بخش حرفه‌ای ورزش ایران دقیقاً چه می‌گذرد. بی‌تعارف باید گفت برخی رشته‌هایی که ستون‌های مدال‌آوری ورزش ایران در سال‌های گذشته بوده‌اند، امروز نگرانی‌های جدی ایجاد کرده‌اند. رشته‌هایی که همیشه روی مدال آن‌ها حساب باز می‌کردیم، حالا به نقطه هشدار رسیده‌اند؛ آن هم در شرایطی که برخی روسای فدراسیون‌ها تصور می‌کنند «امتیاز تیمی» در المپیک و بازی‌های آسیایی هم کارساز است و مدال را در سبد ایران می‌گذارد.

در کنار این واقعیت تلخ، باید به نکته دیگری هم اشاره کرد؛ چندین رشته ورزشی که روزگاری امید اول مردم ایران برای کسب طلا در المپیک بودند، در این رقابت‌ها حتی نتوانستند یک مدال خوش‌رنگ کسب کنند. این سقوط، نه‌تنها زنگ خطر است بلکه نشان می‌دهد روند آماده‌سازی این رشته‌ها سال‌هاست از مسیر حرفه‌ای فاصله گرفته است.

بدون آنکه فرد یا فدراسیونی را متهم کنیم، یک مطالبه روشن از مدیران ورزش کشور داریم:

بازنگری جدی در وضعیت همه رشته‌ها.

مدت زمان باقی‌مانده تا بازی‌های آسیایی ناگویا بسیار کم است و بعضی فدراسیون‌ها باید دچار یک تغییر اساسی در شیوه برنامه‌ریزی و نگاه مدیریتی شوند. چند فدراسیون که عملاً در بحرین و ریاض «کاملاً بازنده» بودند، باید فوراً مورد بازخواست قرار بگیرند؛ چون اگر با همین سطح آمادگی به ژاپن بروند، چیزی جز ناکامی نصیب کاروان ایران نخواهد شد.

در بازی‌های کشورهای اسلامی شاید به لطف کشتی بتوانیم به ۲۵ طلا برسیم؛ اما در بازی‌های آسیایی—جایی که کشورهای جنوب شرق آسیا با تمام توان ظاهر می‌شوند—رسیدن به ۲۵ طلا بیشتر شبیه یک رؤیای دور از دسترس است تا هدف قابل برنامه‌ریزی.

منهای فوتبال